Dostępność transportu stanowi kluczowy element i podstawę funkcjonowania społeczeństwa opartego na równych prawach (Popiel M. 2016). Dostępność systemu transportu publicznego dla osób niepełnosprawnych należy rozumieć poprzez „zapewnienie w razie potrzeby przy pomocy dodatkowych środków, pełnej swobody w poruszaniu się publicznymi środkami transportu, bez ograniczeń związanych z barierami w obszarze infrastruktury, taboru czy samego świadczenia usługi transportowej” (Raczyńska-Buława E. 2017). Problem dostępności usług transportu publicznego jest bardzo złożony. Pomimo stale rosnącej dostępności taboru i infrastruktury oraz wsparcia w podróży, brak oferty transportu multimodalnego
i podróży od drzwi do drzwi w znaczący sposób utrudnia zachęcenie pasażerów niepełnosprawnych do korzystania z usług np. transportu kolejowego. Dostępność transportu jest podstawowym prawem i jest niezbędny do wykonywania podstawowych czynności realizowanych w życiu codziennym. W przypadku osób z niepełnosprawnościami różne bariery w dostępie do transportu mogą stanowić ryzyko marginalizacji. Przykładem rozwiązań w transporcie publicznym jest np. stosowanie podjazdów do autobusów, tramwajów/pociągów, obniżanie podwozia tych środków, dodatkowe poręcze dla ułatwienia wsiadania lub wysiadanie itp.
Źródło opracowania:
Popiel M. (2016), „Innowacje służące poprawie dostępności transportu miejskiego dla osób niepełnosprawnych – wybrane przykłady”. Prace Komisji Geografii Komunikacji PTG, 19 (3), 46÷56, DOI 10.4467/2543859XPKG.16.017.6315;
Raczyńska-Buława E. (2017), „Osoby niepełnosprawne w systemie transportu publicznego” TTS Technika Transportu Szynowego, nr 5, 16÷26;
Raczyńska-Buława E. (2017), „Dostosowanie usług transportu publicznego do potrzeb osób niepełnosprawnych”, Autobusy, nr 7-8, 31÷41;
